Hani çocuklukta hayal edilen meslekler vardır ya… Öğretmen olacağım! Doktor olacağım! Şarkıcı olacağım! Dansçı olacağım! Yazmaya başlarsam uzayıp gidecek o yüzden listeyi uzatmadan duruyorum… Benimkisi otobüs şoförlüğüydü. Şehirler arası otobüs yolculuğu ama. Hatırladığım en eski anılarımdan biri annem ve yakın arkadaşlarıyla gittiğimiz Side tatiliydi. Sanırım yaptığımız otobüs yolculuğunun etkisi çok büyük bu otobüs şoförü olma isteğimde.
Daha 3-4 yaşlarımda nasıl işlediyse içime bu otobüs şoförü olma isteği, ilkokul ortaokul hatta Anadolu Lisesinde bindiğim toplu taşıma araçları ve okul servislerinde hep şoföre yakın olmuşumdur. Şoför olamadıysam da pek çok zaman muavine yakın hatta gönüllü muavin pozisyonunda olmuşumdur.
Koçluk hakkında yazmaya başladığımda da “Koçluk Nedir?” hakkında bir yazı yazmamın ardından kendi kişisel koçluk maceramı anlatmaya kalktığımda da o yazıda bahsettiğim “koçluk, kişisel hedeflere ulaşmak için birlikte bir yolculuk” benzetme bana çocukluktaki şoförlük ve muavinlik merakımı hatırlattı.
Yıllarca iletişim, bilişim, yazılım, reklam, dijital pazarlama ve sosyal medya/sosyal pazarlama alanlarında çalıştıktan sonra günün birinde çıktığım koçluk yolculuğu; daha da nokta atış bahsetmek gerekirse Gestalt Koçluğu yolculuğu beni bugün sadece kendi yolculuğum için değil, başkalarının yolculukları konusunda da heyecanlandırır oldu.
Yıllardır “Sen niye bu yola çıkmıyorsun ki?” diyenleri “Bu işin eğitimini almadan olmaz ki yahu…” diye savuştururken çevremin beni yavaş yavaş Gestalt Coaching Center ve Gestalt Coaching Program’a yönlendirmesiyle bu mazeretim de ortadan kalktı.
Şimdi, bugün ve burada; bir yandan kendi yolculuğumu sürdürürken dilerseniz sizin yolculuğunuzda da karşınızdaki koltukta olabilirim.
İster arayın, ister yazın, isterseniz bir whatsapp mesajı atıverin…
Unutmayın; yolculukları ertelemeye gelmez…
